Er was eens… een paard
Ons eerste diner in Japan. Het stadje Matsumoto krijgt weinig Westerse toeristen; men spreekt hier dus geen Engels en de menukaart was naast de niet-zo-duidelijke plaatjes geheel in het Japans. Het weinige dat we te weten kwamen is dat het bordje vlees op het plaatje paardenvlees was. Nou, doet u ons dat dan maar. Ik rook er eens aan, nam een heel klein hapje en bedankte verder voor de eer. Bas was stoerder en nam een paar happen. Die hij vervolgens na een paar kauwbewegingen gruwend in een servet deponeerde en in een donker hoekje legde. Arjen, als het op eten aankomt niet voor een kleintje vervaard (zonder problemen rauw ei en makreel bij het ontbijt vanmorgen), werkte zich dapper door de diverse ondefinieerbare uitvoeringen paard heen. Tot Bas en ik na enige tijd ook uit zijn hoek kokhalsgeluiden hoorden. Arjen legde zich bij het onvermijdelijke neer en spuugde ook zijn laatste doorgekauwde hap in een servet.
De servetten met paard hebben we overigens mee naar buiten gesmokkeld. We blijven natuurlijk wel beleefd en discreet, we zijn tenslotte in Japan.
Reacties
Reacties
Wat een mooi verhaal! Ik zie jullie voor me, kauwend op paard met 100.00 loopuren. Japanse woord voor vegetarisch opzoeken lijkt me wel een idee.
Liefs, mam
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}