Na heel veel tempelmeuk in een prachtig bos met bomen tot in de hemel in het dorp Nikko, hebben we het ‘lowlight’ van onze reis bereikt: het deprimerende provinciestadje Aizuwakamatsu met bijbehorend monumentendorp Kitakata. De Lonely Planet had het over 2600 monumentale, gekleurde huizen van leem in dat dorp, gooide er een mooi citaat tegenaan en besteedde er toch wel een halve pagina aan. Daar moesten we zijn!

Tussen de reeds bekende lelijke verschijningsvormen van de Japanse stedenbouw moesten we goed zoeken naar de leemhuizen. Ze bleken schuil te gaan achter tegen de muren aan getimmerde golfplaten. De kleur waar de gids het enthousiast over had bleek van de golfplaten te komen. De golfplaten leken overigens wel nodig te zijn om de huizen nog een beetje overeind te houden: ze verkeerden in verregaande staat van ontbinding. De regen viel onophoudelijk naar beneden. Er was nauwelijks iemand op straat. Er stonden huizen leeg. De helft van de winkels was dicht. De winkels die wel open waren, werden gerund door schuifelende bejaarden die blijkbaar moesten doorwerken tot de dood hen verloste, geen discussie over de AOW-leeftijd hier. Ik had mijn handschoenen aan tegen de kou. Grote Reisleider Arjen-san liep voorop met de kaart, zijn kaart werd nat van de regen.

De dag werd gered door onze positieve levensinstelling (?), en de diverse sake-momenten gedurende de dag, inclusief sake-brouwerij. En zo werd het toch nog een leuke dag.