Na lang aarzelen zijn we toch het binnenland van Noord-Honsu binnengetrokken. Aarzeling vanwege de reistijd en verbindingen. Niet dat het allemaal zo ver weg is, maar omdat je drie keer moet overstappen op lokale boemeltjes en dan nog een bus moet nemen. Maar we zetten uiteindelijk onze randstedelijke gemakzucht opzij en trekken het boeren-bergland in. Over de leemhutten zijn jullie reeds ingelicht. Nu het uiteindelijke doel van dit avontuur, het berggebied Bandai-San (waarbij san niet alleen het woord is voor meneer en voor drie, maar ook voor een hoge berg).

Tijdens de laatste boemel begon de sneeuwdichtheid al hoog te worden. We nemen een bus de bergen in en de sneeuw begint zich op te hogen tot bergen van soms nog wel twee meter hoog. Het is begin april. Daar hadden we niet op gerekend. Nog enigszins naïef stappen we de bus uit en informeren bij het eerste het beste huis dat eruit ziet als een hotel. Dicht. Dan op naar het dure hotel dat wel in de gids staat. Ook dicht. Maar men is zo vriendelijk ons te verwijzen naar het enige hotel van de 50 dat wel open is, met de omineuze titel Uraibanda Royal Hotel. Let op het middelste woord. We hadden het al uit de bus gezien. De eerste indruk is vader Stalin. Driehonderd strekkende meter in drie van de vier windrichtingen, slechts vier verdiepingen hoog, in alle opzichten grijs en rechthoekig, voor het eigenlijke hotel een parkeerplaats die groot genoeg is voor de bussen van de communistische jeugdinternationale de dato 1930. Binnen ontvouwt zich een lobby van 100 bij 40 meter (dit is geen retorische overdrijving). Men lijkt enigszins verrast door het onaangekondigde bezoek, maar weet ons soepel onder te brengen in twee kamers van 40 vierkante meter. Kortom, erg groot en erg imposant, maar intussen wel vervallen. De banken in onze suites zijn vervallen, de lampen zijn gedateerd en de eindeloze gangen komen eerder indrukwekkend over dan gastvrij.

’s Avonds bij het diner wordt ons meer duidelijk. De enorme dinerzaal is op enkele tafels na onbezet. Voor de rest een enkel verdwaald gezin en vooral oudere stellen. Het diner is overdadig en heerlijk en wekt de indruk van een laatste maaltijd voor het definitieve heengaan vanwege ouderdomskwalen. De volgende morgen wordt dat bij het ontbijt nog eens herhaald. Vol van het besef van eindigheid verlaten we het oord weer voor meer levendige steden. O ja, de wandelpaden waren vanwege sneeuwval geblokkeerd.

Arjen