Tokyo is groot. En indrukwekkend. En heel gaaf. We staan op de 69^e verdieping van een gebouw om de stad van 30 miljoen te bekijken – stad in alle richtingen zover je kunt kijken. En die stad van 30 miljoen is geordend, schoon, vriendelijk en loopt als een zonnetje. Het gigantische metrostation van Tokyo Centraal is een stad onder de stad. We bezoeken een park-tuin en zijn onder de indruk van het mooiste park dat we ooit hebben gezien (wat best bijzonder is voor reissnobs zoals wij). We liggen samen met kuddes bejaarden en moeders met kleine kinderen onder de kersenbloesem in een ander prachtig park en zeggen ooh en aah en vinden het echt mooi. We gaan los in de wijk (ja, een hele wijk) met kookwinkels en worden heel erg hebberig. We liggen nog een paar keer in het badhuis, doen nog eens een hotelpakje aan, en besluiten in de toekomst nog eens terug te komen in Tokyo.

Een bekende kruising in Tokyo, ik heb een filmpje op YouTube gezet: http://www.youtube.com/watch?v=lxZt7C29l90

En dan het uiterlijk van de Japanners. De petiterige mensjes lopen er verfijnd bij, met nette elegante kleertjes en hoge hakjes en nette tasjes. De jeugd hier is de ver overtreffende trap van hip. De meisjes halen alles uit de kast: hele hoge hakken in alle kleuren van de regenboog, indien gewenst met strikjes, roze pompoenen of ruches. Heeeele korte rokjes met ruches tot net over de billen; roze is goed, zwart tule, wit kant ook. Leggings eronder, en dan een berg accessoires. Strikjes. Korte broekjes en dan blote benen met slobkousen en naaldhakken eronder, bij vijf graden boven nul. Mickey Mouse oortjes op het hoofd. Haarstukken totdat het haar eruit ziet als dat van Barbie. Er is hier ook een kledingwinkel die Barbie heet – I rest my case. En dit zijn de meisjes die gewoon hip gekleed gaan. Het kan nog extremer: de gothic barbies van Harajuku (google maar eens op Harajuku girls).

En als je denkt dat de meisjes er apart uit zien, nee, dan de jongens. Geblondeerd haar, deels stijl en deels in de krul (ja, in hetzelfde kapsel). Gedrapeerde vestjes, drie lagen over elkaar. Lange rokken en schorten tot op hun schoenen. Niet alleen in zwart, maar wit kant kan ook. Beenwarmers. Slobkousen. Handtassen, en niet alleen in discreet zwart, maar lakwit hebben we ook gezien, en het liefst met studs en andere glimmers erop. En als je dan denkt dat dit de homo’s zijn? Neen, dit zijn hetero jongens met een vriendin. En wat dan wel de homo’s zijn? Die zijn tussen deze mannen niet te spotten, ook de gaydar van Bas en Arjen slaat niet aan.

Wij lange Hollanders met onze ski-jacks, spijkerbroeken en wandelschoenen lijken in vergelijking met deze mensen een stel Neanderthalers uit het oerbos. Ik vrees dat ze ons ook zo zien. Arjen en Bas worden geen blik waardig gekeurd. En ik? Tja, wat zal ik zeggen, ik werd in een lift, met de jongens pal naast me, versierd door een stel Japanse meiden. “ You have such beautiful eeeeeeyes!” “Are you 37 ?? Nooooooo!”. De jongens noemen mij sindsdien Dyke-san.