De stemming kwam er steeds meer in gedurende de autorit op de eerste dag, en tegen de tijd dat ik ’s avonds een prachtig Zwiterserland binnenreed, zat ik, vals, een liedje te fluiten. In een dorp beland voor de overnachting. Ze hadden in dat dorp een werkelijk enorm kerkhof, op z’n Zwitsers netjes aangeharkt en ieder graf beplant met minstens vier soorten enthousiast bloeiende bloemen. De helft van dat gigantische kerkhof was nog leeg, nette grasvelden, wachtend om de doden te ontvangen. Hoe lieflijk ook met al die bloemetjes in de ondergaande zon, die wachtende grasvelden gaven een luguber tintje aan het geheel. Stond hier de totale babyboom-generatie op het punt het loodje te leggen? Waarde er een enge ziekte door het dorp? Of had men hier slechts de grieppandemie te serieus genomen? Was het niet meer dan een nieuwe en jonge begraafplaatsbaas die net als Franse presidenten een groot bouwwerk op zijn naam zette om tot in de eeuwigheid herinnerd te worden? Zal er nooit achterkomen want ik moest weer door.

De volgende ochtend reed ik weg met de zon op besneeuwde bergtoppen die uit de ochtendmist staken. Jason Mraz op de iPod – hij is van Hawaii, en was dus ook vrolijk. Kortom, Jason en ik hadden het gezellig in de auto. Tunnel door de bergen en aan de andere kant kwamen we uit in Italie. De wegen waren vol, kapot, rommelig, en het regende. Jason trok zich mokkend terug en wilde niet meer verder zingen. Ik reed stug door, door onophoudelijke regen, en maakte mij de Italiaanse ongeschreven verkeersregels eigen:

• Je rijdt zoveel mogelijk op de linkerrijbaan. De rechterrijbaan is voor vrachtauto’s en losers. Rijd je niet zo hard (want genoeg Italianen rijden gewoon braaf en tergend langzaam), dan ga je toch op de linkerrijbaan rijden, want je bent geen loser.

• Ook al is de rechterrijbaan leeg, je gaat toch allemaal op de linkerrijbaan rijden.

• Heb je een grote auto, Mercedes of Audi het liefst, dan rijd je heel hard (en als ik al zeg dat dat hard is, nou, dan is dat best hard).

• Heb je een grote auto en rij je dus hard, en links, dan ga je al van verre met je groot licht knipperen om aan te geven dat je er langs wilt, en wel direct, en dat iedereen van jouw linkerrijbaan op moet tiefen.

• Doen die langzame lieden dat niet (en 140 km per uur is nog steeds langzaam), dan ga je bumperkleven, waarbij je doet alsof je de ander van de weg wilt drukken. En niet vergeten om nog agressiever met je grootlicht te knipperen.

• Gaan die lieden dan nog niet opzij, dan ga je er gewoon rechts langs. Zijn er drie rijbanen, dan ga je er rechts langs via de uiterst rechtse rijbaan, en voeg je daarna over twee banen weer in op de meest linkse.

• Hopla, en je kunt weer verder.

• Dit alles geldt tot aan Napels, daarna rijdt iedereen weer braaf rechts. Nee, snap ik ook niets van.

En toen was ik dus ’s avonds al bij Napels. Maar ik heb natuurlijk niet zo gereden als hierboven.

Echt niet.

Dag drie: nog 500km rijden, bootje, weer stukkie rijden op Sicilie, het campinggedoe gedaan in een klein dorpje, Mascali, en nu had ik jullie graag verteld dat ik voor mijn nieuwe tent op mijn nieuwe stoel in de zon aan een wijntje zat. Maar het regent pijpenstelen en ik lig in mijn slaapzak want het is koud (en vind mijzelf daarbij best zielig). Voor morgen laat op de dag is beter weer voorspeld, dus dat wijntje in de stoel voor de tent gaat er komen.