Ik draai heel veel bochies de bergen door, raampje open. Druk hier en daar bij een vollopend kruisinkje in een oud stadje mijn auto een beetje door, want ik doe als de locals en ik zal me toch zeker niet op m’n kop laten zitten door zo’n Siciliaan zeker. Schakel nog eens terug en grommend enthousiast gaan de Fiat en ik weer een haarspeldbocht omhoog.

Toen het bovenstaande allemaal goed beviel dacht ik mij ook best in een grote stad te kunnen wagen. Tijdens spitsuur. Ok, dan, dat was een interessante ervaring. Rijbanen, daar doet men hier niet aan, er zijn zoveel rijbanen als er tussen de geparkeerde auto’s passen. Motoren en scooters gaan links en rechts en tussendoor voorbij. Een klein kind voorop een grote motor zonder helm maar met een lollie, dat mag ook. Keren op een drukke rijbaan waardoor alles vastloopt kan gewoon. Voorrang heb je niet, en krijg je al helemaal niet, voorrang neem je. Hier geldt het recht van de brutaalste: je gaat gewoon allemaal tegelijk de kruising op, en degene met het meeste lef die het hardst zijn auto doordrukt, die wint. Resultaat was wel een totaal verkeersinfarct, maar daar scheen niemand zich overdreven druk om te maken.

Ik dacht, als ik mij gedraag zoals in Holland dan kom ik nooit thuis, dus ik heb opgeschaald naar de hogere Siciliaanse rijkunde en heb mij net zo hondsbrutaal door het verkeer gemanouvreerd. Ook nog te hard en enigszins scherp een motor ingehaald, die achteraf van een politieagent bleek te zijn, maar die leek het volkomen normaal te vinden en liet mij gewoon lekker begaan. Lachen man, dat rijden hier. Er zullen nu wel een aantal mensen thuis moeten slikken en mij uitmaken voor dwaas, maar ik voel me hier eigenlijk best thuis in het verkeer. Wat ook wel logisch is want dit is natuurlijk ook die Heimat van de Fiat.

Misschien is fietsen hier wel een minder goed idee. De oudere Duitse man naast mij is door een Siciliaan van zijn racefiets gereden. En toen was de peperdure carbon-racefiets in fünf Stücke, en de meneer een nachtje in het ziekenhuis. Wat overigens ook wel weer gezellig was, want de campingbaas kwam hem vier keer opzoeken, en de man die hem had aangereden ook tweemaal, en de andere Italiaanse oudjes in het ziekenhuis namen hem op in de familie.

De goede lezer had hem misschien al door: ik poets hier mijn Duits op. De toeristen hier zijn vooral Duitse camper-stellen van gepensioneerde leeftijd. Die tegen mij zeggen als ik in het Engels begin dat ik toch zeker wel Duits op school heb geleerd? Nou dan! Het zijn allemaal sehr nette leute, en buurmans, waar ik me een beetje om bekommerd heb omdat-ie een paar dagen nauwelijks kon lopen, zei mij gisteren dat hij, als hij dertig jaar jonger was geweest, het wel zou weten, ik was toch zo leuk. Haha, heb ik weer, geen knappe Italiaan maar een bejaarde Duitser die onder het gedeelde genot van een fles wijn mij de bijna-verliefdheid verklaart.