Eerst even een huishoudelijke mededeling naar aanleiding van een vraag van iemand over de kaart. Je kunt met het kruisje linksboven het kaartje hiernaast vergroten. Het kan ook ingewikkeld: als je boven dit verhaal naar het tabblad ‘kaart’ gaat, kun je via het laddertje links dieper op de kaart inzoomen. Wel daarbij de kaart soms verschuiven met je muis zodat de meest recente plek in het midden blijft staan. En dan kun je dus zien waar ik nu ben. Mocht je dat willen. Want misschien is het teveel, nu bij jullie de herfst helaas is teruggekeerd.

Ik ben na de prachtige Etna inmiddels op een ander, en net zo mooi deel van het eiland. De Siciliaanse campingbaas is een niet onaardig en ietwat pedant klein menneke die met trots zijn goede Engels laat klinken, ongevraagd ook nog meldt dat hij Frans spreekt en op mijn vraag of hij Duits spreekt nuffig zijn neus optrekt. Hij kleedt zich zoals het een Italiaan betaamt: goed overhemd, vouw in de pantalon en mooie schoenen – geen hemd en campingslippers voor deze padrone. Hij heeft een air alsof hij de mooiste camping van Sicilië heeft. Wat misschien ook wel zo is, want de met bomen bespikkelde terrassen lopen tot aan de kraakheldere zee, het zwembad wordt elke dag bijgevuld met vers zeewater en de kampeerplaatsen kijken uit over zee:

De campingbaas beklaagde zich bij me over de Siciliaanse gasten – vanwege het weekend hadden zich een hoop gezinnen uit Palermo bij de Hollanders en Duitsers op de camping gevoegd. Hij vond ze maar slechte manieren hebben: te luid, en te hard muziek aan, en voetballen waar hij het niet wil hebben, en dan gingen ze ook nog barbecueën. Dat was maar niks, Sicilianen. Nee, dan ik, ik had het goed bekeken volgens hem, zo rustig in mijn eentje voor mijn tent, een beetje mijmeren en over de zee uitkijken. “Iet ies nice to be alone”. Hij wierp nog maar eens een blik op mijn borsten en vervolgde zijn weg.