Na op Sicilië behoorlijk lui te zijn geworden in de zon werd het tijd voor actie, wilde ik nog wat van Italië zien. Dus een ambitieuze reis door Zuid-Italië bedacht, zoals de jongens me in Japan hebben geleerd. Eerst in een natuurpark geweest. Het was heel mooi, maar bijna uitgestorven, ik was de enige gast in het B&B, de restaurants waren dicht en mijn enige praatje van de dag was met de wat gedeprimeerde gepensioneerde moeder van de pensionhouder. Het was een lief mensje dat zodra ze me zag thee voor me ging zetten, en in half Zwitsers-Duits (waar ze een tijdje had gewoond), half Italiaans konden we nog best aardig gesprekken voeren over de ernst van het leven. Maar na twee dagen had ik toch echt behoefte aan meer gezelligheid.

Om mijn humeur op te klaren eerst maar even een ingewikkelde route over zo klein mogelijke weggetjes diep het binnenland in uitgestippeld om met de Fiat te bedwingen.

Een prachtig landschap zoals ik nog nergens anders heb gezien. Op de iPod muziek van een zanger uit de Dominicaanse Republiek, sentiment uit mijn studietijd Spaans, die er eigenlijk totaal niet bij paste maar die het ‘m vreemd genoeg toch wel deed (http://www.youtube.com/watch?v=M_RXHWXy_hk). Een leeg spookdorp tegen een berg geplakt. De weg een gatenkaas zodat het rijden op een videogame leek. Stugge herders en dorpelingen die me aanstaarden als ware ik een alien, en die stuk voor stuk nors weigerden mijn begroeting te beantwoorden. De dag had al met al een bijna buitenaards sfeertje. Vreemd, maar wel lekker.

’s Avonds in Matera aangekomen, een toeristisch stadje beroemd om haar grotwoningen. Zoals gehoopt inderdaad gezelliger! Het is in Zuid-Italië absoluut niet gebruikelijk dat een vrouw alleen uit eten gaat, maar ja, deze streek staat bekend om zijn goede eten, zelfs onder de kritische Italianen, dus mij toch maar over mijn schroom heen gezet. Eerst maar eens een wijntje op een terras. Bleek ik een plateautje met zes verschillende schaaltjes met hapjes bij te krijgen. Daarna in het restaurant kon ik het niet maken om maar één gang te bestellen, als je er hier drie of vier hoort te eten. Twee dus, da’s toch wel het minste. Er kwam een liter water, een grote mand brood, en een kannetje wijn (één glas vond de ober maar raar, dat deed-ie niet hoor). De eerste gang was groot. Toen kwam de ober, die mij aardig (of sneu, haha) vond, nog extra voorgerechten brengen. En daarna gang twee nog, een enorm bord. Ooooh have mercy… met buikpijn me door slechts de helft van mijn eten heengeworsteld, maar man oh man wat lekker!

Dat moest de dag erna maar herhaald worden, dus voor de lunch me naar een ander tentje begeven. De serveerster keek me geschokt aan toen ik dreigde maar één gang te bestellen. Ok, twee dan. Weer net zo lekker als de voorgaande avond. Op een derde van gang twee begon ik te haperen en ging ik over tot een sms intypen op de mobiel. De ADHD-kok kwam langs gestuiterd en riep mij vrolijk doch dwingend toe dat ik door moest eten voordat het koud werd, kom aan, mobiel in de bosjes gooien en genieten van je eten! Ja meneer. Wankelend ging ik na de maaltijd op weg naar mijn auto. Kwam ik langs een bakkerij met lokale specialiteiten….tja, daar kon ik natuurlijk niet aan voorbij lopen. Dus ook nog een selectie minigebakjes er achteraan gestuft. Ik begin het te leren.