Pasetta is de campingbaas hier in Barrea, een dorpje in het natuurpark Abruzzo. Volgens hem is dit het mooiste dorp ter wereld, de omgeving de tuin van de wereld, het paradijs. Met hem als stralend middelpunt. Hij is tegen de 70, klein, stevig, met een grote witte baard en roodverbrande wangen.

Iedereen kent hem alleen bij zijn bijnaam Pasetta, dat iets kleins betekent in het lokale dialect. Opgegroeid in een groot en arm gezin heeft hij vanaf jongs af aan gewerkt, in tientallen baantjes, waarvan 16 in de acht jaar dat hij als arme Italiaanse immigrant in de VS woonde. Met zijn gezin weer teruggekeerd naar zijn geboortedorp en uiteindelijk deze camping begonnen.

Hij heeft een sterke wil, een stevig en koppig karakter. Hij is vrolijk, vindt geluk in de kleine dingen, praat veel, en maakt mensen graag blij. Het is immers belangrijk om happy te zijn, zegt hij. Hij geeft mensen graag adviezen, die dan duidelijk wel opgevolgd dienen te worden. Als kleinzoon van de laatste wolvendoder van de Abruzzo, bergbeklimmer, echte mountain man en zelfbenoemd acteur (hij speelt priester in het jaarlijkse religieuze gebeuren in het dorp) is hij bekend. Nee, hij is beroemd! Dat wil hij graag weten: zijn kantoor en kantine hangen vol met foto's van hem, en van hem met bekende Italianen, inclusief Alberto Tomba en de paus. Hij staat in een groot aantal (ook internationale) tijdschriften, die in een stapel op een tafel liggen. Als je aankomt, trekt hij de tijdschriften uit de stapel die in jouw taal zijn, en geeft die mee met de opdracht ze te lezen. Plus het boek dat hij geschreven heeft, Pasetta vertelt, met zijn levensverhaal, de bergroutes die hij adviseert, en zijn zelfgeschreven gedichten. Dat boekt probeert hij je ook te verkopen, als aandenken. Elke dag ondervraagt hij je, of je de spullen al gelezen hebt. Als je de camping verlaat, krijg je een gesigneerde postkaart met zijn foto erop mee. Zijn ego is duidelijk in contradictie met zijn kleine gestalte.

Deze mooie figuur wilde mij graag een bergtocht laten zien. Want wandelkaarten zijn stom, vind hij, daar zit toch geen verhaal bij! Terwijl ik hem ’s avonds hielp met paddenstoelen plukken in het gras van zijn camping, voor zijn diner, overtuigde hij mij dat er niets mooiers was dan de zonsopgang in de bergen. Dus de volgende ochtend in het ijskoude donker opgestaan om om 5 uur onderaan de berg te staan. Met zijn korte beentjes en zijn skistokken ging hij in straf tempo omhoog. Op mooie plekken stond hij stil en moest ik foto’s van het uitzicht van hem maken. Ik was gepast onder de indruk – het was ook echt prachtig, met de opkomende zon op de sneeuw van de hoge toppen en de weerspiegeling van de bergen in het meer in het dal. De vogels gingen tekeer, een koekoek galmde in een kloof, en we zagen een kudde hertachtigen. Met een brede armzwaai riep hij uit dat hij zich een miljonair voelde hier, met uitzicht op zijn geliefde bergen en het meer. Samen lachten we erom dat ik mijn baan had opgezegd en straks blut zou zijn en weer nodig geld moest gaan verdienen, hij snapte het als geen ander: niets beters dan je na al die stress weer op te laden in zijn mooie bergen.

Bovenaan, op een hoge bergweide, hebben we een uur wilde spinazie geplukt voor zijn diner van die avond. Onderweg naar beneden nog een bezoek gebracht aan Matusalemme, een volgens hem 1000 jaar oude berk. Matusalemme is zijn grote vriend, en iedere keer als hij hem opzoekt kust hij de enorme stam en zegt: “vriend, vertel me je verhalen”. Na zittend op Matu te hebben ontbeten ging het verder de berg af, ik soms stukjes hollend om hem bij te houden.

Hij noemt me inmiddels honey en de queen van zijn camping. Ik heb net zijn hart gebroken omdat ik zei morgen te moeten vertrekken. Met de hand op zijn hart en overtuigend pruilend is hij weggelopen, kermend dat ik hem niet moest verlaten.

En ik, ik zit hier al drie dagen gelukkig te zijn tussen deze bergen.