Scarlett kwam op bezoek in Rome en het was super! Ooit de hoofdstad van de wereld, is Rome nog steeds prachtig en overdadig. Nadat we met drommen andere touristen als vee door het (overigens ongelofelijke) Vaticaan-museum waren geleid en het indrukwekkende Pantheon hadden bezocht, en omdat we bovendien allebei al eens eerder in Rome waren geweest, besloten we de grote toeristische trekpleisters uit vervlogen tijden verder te laten voor wat ze waren. In plaats daarvan hebben we ons gewijd aan de moderne Romeinse cultuur (dat klinkt best goed, toch?). Drie dagen lang hebben we door de oude wijken van Rome rondgelopen, langs mooie pleinen, marmeren fonteinen, de kleine straatjes door. Mensen kijken, winkelen in kleine zaakjes, eten op terrasjes en wijntjes op pleintjes. Tussendoor nog het beste ijs ooit gevonden, dat was alsof je verse hazelnoottaart zat te eten (gedetailleerd genoeg, Edo?). We hebben nog een tijdje in de illusie verkeerd dat we wel mooie benen zouden krijgen van al dat geloop, maar nee, dan moet je niet zoveel innemen als wij deden. Dus nu hebben we benen als heipalen (Scarlett’s woorden).

We konden Rome natuurlijk niet verlaten zonder het nachtleven te hebben gezien. Dus na een tocht van twee uur via haperende metrolijnen en nog-net-de-laatste-bus, kwamen we aan in een of andere vage buitenwijk van Rome. Hier zou het allemaal gebeuren. Eh, maar waar dan? De bus had ons afgeleverd op een duister plein, zonder kroegen, gezellige mensen of taxi’s. We klonken ons vast aan een Romeins meisje en haar vrienden, die ons via een nietszeggende straat langs een donkere muur en een veld uiteindelijk leidden naar een verlaagde straat met, jawel daar waren ze dan, gezellige mensen en een rij bars en clubs. Daar hebben we ons vermaakt tussen het komische Italiaanse uitgaansvolk: iedereen op de dansvloer, en ook alle mannen springen rond en zingen luidkeels met de muziek mee. Zo nu en dan een iets te gezellige Italiaan van ons af moeten borstelen, en vrienden gemaakt met de twee minst Italiaanse Italianen van de aanwezigen (want niet glad, sterker nog, ik geloof dat ze de afgelopen vijf jaar geen scheermes van dichtbij hadden gezien). Na ook afscheid te hebben genomen van baardmans en zijn harige vriend ons aan het einde van de nacht door een aardige taximeneer naar onze camping laten brengen, terug naar onze vriend de campingkat. Kattenvrouwtje Scarlett had inmiddels al zo’n innige vriendschap met deze kat gesloten dat hij een nacht lang van geen wijken had willen weten: omdat hij van strenge mij niet in onze slaapzak mocht, heeft hij een hele nacht geprobeerd via de buitenkant van de tent op onze hoofden te gaan liggen. Dat vonden we geloof ik alledrie gezellig.