Als jullie thuis niet zo leuk waren, bleef ik bij het Como-meer wonen. Maar ik moest toch het paradijs uit. Gelukkig vanwege een leuke reden: Femke kwam naar Milaan!

Er waren op de camping vier katjes van een week of zes oud zonder moeder. Femke bleek net zo’n kattenfetisj als Scarlett te hebben, en ik ben ook niet vies van een katje op z’n tijd, dus wij ons ontpopt tot adoptie-ouders. Katjes bombardeerden mijn tent als hun nieuwe huis. Als dank voor de gastvrijheid (of vanwege de melk die we ze hadden gegeven) poepte er eentje op mijn tent, vlakbij mijn hoofd, waar ik pas de volgende dag, duizelig van de stank, achter kwam. Mjam. Ons favoriete katje, het magerste scharminkel van het stel, dat we een naam hadden gegeven en waarvan ik serieus overwoog hem mee naar huis te nemen, werd de volgende dag overreden. Dood, ja. Door een Duitser. Ik wil een voetbalfinale tussen Duitsland en Nederland, en dan winnen.

Natuurlijk waren wij hier ook in een voetbalstemming. Met een beetje fantasie kleurde Milaan oranje (zie foto’s 'Milaan kleurt oranje' onder tabblad Foto's). We hebben de wedstrijd gekeken in een bar met alleen maar tegenstanders, door wie wij werden genegeerd. Wat dappere Femke er niet van weerhield om heel hard voor het Nederlandse team te schreeuwen. Ze negeerden ons nog steeds. Na afloop was de rest van het gezelschap heel stil. Gna.

Verder was het smeltend heet in Milaan. Design- en modestad bij uitstek, maar het was zo heet dat we niet veel meer gedaan hebben dan op terrasjes hangen om koude drankjes te drinken en lekkere lunches te eten. En na vergelijkend warenonderzoek geconcludeerd dat de McFlurry toch minstens net zo lekker is als het Italiaanse schepijs. Ja, barbaren zijn we. Treurig wapenfeit: het enige wat we hebben geshopt in Milaan is een kettinkje voor mij en een zak cruesli voor Femke. Ja echt waar, die is in de koffer mee naar Nederland gegaan. Hij was dan ook wel erg lekker.