Ja, het duurde even. Deze werkloze Tokkie wordt steeds luier en had even geen tekst. Heb ik nog wel wat gedaan dan? Ja, dat nog net wel. Na een laatste caffe latte (jawel, Italie heeft me aan de koffie gekregen) met weemoed mijn inmiddels geliefde Italie achter me gelaten om in Frankrijk ex-collega Jan en vrouw Els op te zoeken. Onder andere om samen voetbal te kijken, maar goed, laat ik daar maar niets meer over zeggen.

Ze hebben me verwend met ontbijtjes, koppen thee en lekkere diners van Els, waar ik dankbaar van genoten heb. En ook verder heb ik weinig hoeven doen, want ik was lui, maar ook Els en Jan stonden in de relax-stand. Dus we hebben die paar dagen vooral geluierd in de zon, gekletst, gegeten, geluierd in de schaduw, meer gekletst, grapjes gemaakt, boekie gelezen, naar Jan op z’n gitaar geluisterd, weer gegeten. En vooruit dan: een kanotocht gemaakt. Jan en ik verplaatsten de melige kantoorhumor gewoon naar de oevers van de Drome:

Jan: “De TomTom doet het niet op het water.” Ja, heel flauw ja, maar wij vonden het erg grappig.

Na een paar gezellige dagen met het duo ben ik weer verder getrokken, naar een meer in Zuid-Frankrijk. Ook hier doe ik bijzonder weinig behalve wat in het water liggen en bruin worden. Maar dat laatste moet ook wel als je een beroepswerkloze bent, dat ben ik aan mijn stand verplicht. En ik ga er nog een hele week mee door. Want dan komen broer Arjen en vriend Bas (die twee van Japan) en dan moet ik vast weer van alles. Reizen, bergen beklimmen, stadjes en kastelen bekijken, en meer van dat soort vermoeiends. Zucht. Ik denk dat ik hun dochtertje, Annika, ga omkopen om ook niks anders te willen dan in het water spelen, dan is het tenminste twee tegen twee. En bovendien, eigenlijk maakt zij daar thuis de dienst uit, dus ik moet haar aan mijn kant zien te krijgen. Ze is pas vier en wordt nog niet door ethische bezwaren gehinderd, dus als ik haar nou een grote reep chocola voorhou…