En schreeuwt. Nee, niet ik. De Spanjaarden. Onze eerste kennismaking met de Spaanse medekampeerders was het gezin van Bruno. Bruno is een jochie van een jaar of vijf met ADHD en een doorrookte whisky-stem op misthoorn-volume. Bruno heeft een ouder zusje Blanca, met zo’n zelfde stem, die het vijf keer per dag op een brullen zette. Omdat Bruno een daad van terreur deed, omdat de schommel niet deed wat ze wilde, omdat haar moeder niet snel genoeg kwam, whatever. Bruno en Blanca hebben nog een babybroertje, die gezien zijn stemgeluid vermoedelijk dezelfde kant op gaat. Bruno schold Blanca uit voor lelijkerd en idioot. Blanca moest er van brullen. Mama van Bruno zei: “Niet doen Bruno”. Bruno lachte haar uit. Bruno maakte van elke avond een luid spektakel rond bedtijd (Spaanse kinderbedtijd, dat wil zeggen half twaalf).

Mama van Bruno: “Bruno, ga slapen”.

Bruno: “NEE!”.

Mama van Bruno: “Bruno, ga nu liggen”.

Bruno: “Echt niet, HAHAHA!”

Mama van Bruno: “Bruno, je moet nu echt gaan slapen”.

Bruno: “Dat wil ik niet, ik wil spelen!”.

Mama van Bruno: “Bruno, alsjeblieft”.

Bruno: “Nee!” stommel stommel BOEM “hahaha”.

Mama van Bruno: “Bruno! Stilliggen”.

Bruno: “Nee daar heb ik geen zin in. AAAAAAAHHH”.

etc.

Mama van Bruno is hoogzwanger van een vierde kind. ‘Waarom?’ vroegen wij ons af.

Onze nieuwe camping is vrijwel helemaal Spaans. De Spanjaarden staan gezellig dicht op elkaar met hun caravans en enorme voortenten met televisie. Vaak horen ze met een paar gezinnen bij elkaar. Iedereen heeft een aparte kooktent. Ze hebben enorme stalen barbeques waar ze worstjes op braaien, of ze maken er een open vuur van houtblokjes in en zetten er een pan eieren in een liter olijfolie op. Ze hebben dikke buiken en tattoos. En biertapjes. De kinderen rennen vrolijk schreeuwend rond met een zak chips, tot diep in het donker.

Wij staan met onze tenten op het tentenveldje tussen de andere Nederlandse snobs. Wij en de andere Nederlanders lopen basic te doen met onze tenten, maar je ziet aan de koppen dat het Volkskrantlezers zijn. Of erger nog, NRC’ers (ja, Arjen en Bas hebben me gisteren voorzichtig bekend al een jaar geleden te zijn overgestapt van de Volkskrant naar het nog elitairdere NRC).

Arjen, Bas en ik bekijken met antropologische belangstelling het contingent Spanjaarden. We noemen ze met vrolijk dedain “de Tokkies”. Hoe zouden ze ons noemen?